از اینجا آغاز میکنم که هستیِ شعر «پیکربندی مجدد حقیقت» است. اما در کشوری که «شعر»، اساس هویتش را میسازد، چطور میشود از پیکربندی مجدد «حقیقت» سخن گفت؟ همینجاست که ولادیمیر هولان وارد میشود تا به یاری منِ ایرانی بشتابد: «آنچه شعر را میکُشد، شاعرانه است.»
